Oude Schrijfseltjes
Starten van een Blog
Starten van een Blog.
De reden dat ik een blog begin, is dat ik heel vaak denk: daar zou ik eens over willen schrijven of daar heb ik een idee over of dat zou ik graag willen delen, enz. Daarnaast heb ik al enige tijd last van mijn handen, vooral mijn vingers. Ze zetten op en de spieren doen zeer. Verschillende mensen hebben tegen me gezegd: dan heb je reuma of fybromyalgie. Of, daar moet je mee naar de dokter.
Nu heb ik een andere manier van klachten benaderen en oplossen. Logisch, anders zat ik ook niet in het alternatieve circuit. Eén daarvan is via een helpende hand voor mijzelf uittesten wat er aan de hand is. (leuke woordspeling…)
Uit het testen kwam onder andere dat ik meer kan met mijn handen dan wat ik tot nu toe doe en dat de pijn en de zwelling voortkomt uit het feit dat ik mijn krachten en mijn energie blokkeer. Daar ben ik voor mezelf op verschillende manieren mee aan het werk gegaan (hoe, dat beschrijf ik later nog een keer).
Maar één van de uitkomsten is dat ik ben gaan schrijven. Mijn energie gaat stromen door te schrijven. Het loopt als het ware vanuit mijn vingers, zo het toetsenbord in!
Bovenstaande zaken, maken dat ik een Blog ben begonnen.
Het nut van mediteren
Vanavond begint er weer een nieuw groepje met mediteren. Hier kan ik me erg op verheugen. Waarom? Omdat ik het belang van mediteren inzie en ik iedereen de positieve resultaten hiervan gun!
Vaak denken mensen bij mediteren aan, het moeten zitten op een matje, in het wit gekleed zijn of Indiase spullen om je heen hebben. Zo kun je inderdaad mediteren. Maar als moeder van drie kinderen, met een eigen praktijk en wonend in een omgeving waar altijd wel wat te doen is, ben ik meer van het praktische. Om te mediteren ben je geen speciaal kussen of matje nodig. Ook geen speciale ruimte.
Zo heb ik eens een cliënt gehad, een jongen van 13, die ik tijdens een consult een aarden-oefening heb aangeleerd. Zijn moeder viel op dat de jongen langer op de wc zat dan eerder. Toen ze hem vroeg “wat doe je tegenwoordig toch zo lang op de wc?” Gaf de jongen als antwoord “ik doe hier de oefening die ik van Joke heb geleerd”. De moeder vroeg verbaasd “waarom doe je dat op de wc?” Waarop de jongen antwoordt “ik kan hier lekker rustig zitten”. Wat maar bevestigd dat je overal kunt mediteren.
Het is mooi als je een half uur per dag kunt mediteren, of als je een ochtend-, middag- en avondmeditatie kunt doen. Maar als jij er aan toe komt om elke dag vijf minuten te mediteren, dan is dat al winst!
Even vijf minuten voor jezelf, je adem omlaag brengen tot een buikademhaling, aarden, even uit je hoofd, je gedachten tot rust brengen, ontspannen, even alleen maar zijn zonder het moeten.
Als je dit jezelf gunt, zul je merken dat je beter in je vel komt te zitten, minder gejaagd zult zijn, minder uit je slof zult schieten, minder lichamelijke (vage) klachten zult hebben.
Als dat geen positieve resultaten zijn. 😊
Wat is waarheid?
Een tijdje geleden kwam ik tijdens mijn werk bij de vraag: wat is waarheid? Het antwoord was er niet en zal er waarschijnlijk ook niet komen. Want de waarheid laat zich lastig benoemen. Wel heb ik sinds die tijd een affiche bij mezelf op gehangen waarop staat; Herbezien van de Waarheid.
Dit bordje houdt me scherp en alert als het om waarheid gaat. Want de waarheid of jouw waarheid baseer je op datgene wat je ziet en hoe je datgene wat je ziet vervolgens interpreteert.
Jaren geleden heb ik door een motorongeluk in het ziekenhuis gelegen. Daar moest een drain uit mijn onderbeen verwijderd worden. De chirurg van dat moment vond het niet nodig om de drain, die nog met twee hechtingen aan mijn huid vast zat, los te knippen.
Ik moest de handen van een chirurg in opleiding vastpakken, goed knijpen en toen trok de chirurg zonder blikken of blozen de boel los en eruit.
Dat was niet fijn. De chirurg in opleiding is er bij weggelopen, wat ik toen vertaald heb als, ze was het niet eens met de gang van zaken. Of dit klopt weet ik niet, want ik heb haar nooit weer gezien. De chirurg trouwens ook niet.
Ik was na de tijd zo ontzettend boos en verontwaardigd. Door mijn boosheid begon ik te huilen.
In het ziekenhuis draaide op dat moment een project waarin de patiënt zijn eigen rapportage mocht lezen, om zo de kwaliteit van rapportage te verbeteren. Aangezien mijn werk tijdens het ongeluk kwaliteitscoördinator in een verzorgingshuis was wilde ik daar wel aan mee werken. In mijn rapportage stond: mevrouw was erg verdrietig. Waarop ik verbaasd reageerde, verdrietig? Hoe kom je daar bij? Waarop de verpleegkundige antwoorde, nou u huilde. Ja, zei ik, van woede en onmacht. Niet omdat ik verdrietig was. Had de verpleegkundig het juist willen doen, dan had ze gerapporteerd, er stroomden tranen bij mevrouw over de wangen. De emotie verdriet was haar eigen invulling, haar waarheid.
Dit stukje werd gisteravond nog even getriggerd. Ik keek een aflevering terug van De maatschap. Een serie over een advocatenfamilie. De vader van deze familie ligt in het ziekenhuis. Eén van de zonen zegt, kijk vader huilt, waarop een andere zoon zegt, er glijdt een traan over zijn wang…
Een kwestie van interpreteren. En zo is het in mijn werk ook. Steeds geef ik een interpretatie aan wat ik zie. Mensen die bekend zijn met mijn werk weten dat ik tijdens het werken beelden zie. Het meest moeilijke aan mijn werk is dan ook, hoe interpreteer ik die beelden. Wat moet ik eruit halen? Moet ik ze letterlijk nemen, staan ze symbool voor iets, wat wil dit beeld zeggen of aangeven?
Dit blijft steeds een uitdaging om uit te zoeken, wat is waarheid? Zowel in mijn werk als in mijn privé blijft het me boeien.
Dat is (mijn) waarheid.
Het hoe en waarom van ons hier op aarde.
Regelmatig hoor ik uitspraken als, je leeft maar één keer, je moet het er nu van nemen, want meer heb je niet, enz. Vaak zeg ik niks, iedereen heeft recht op zijn eigen mening en visie. Maar ik vind er wel wat van.
Vanuit mij zelf geloof ik al het grootste gedeelte van mij leven in reïncarnatie en door mijn werk is reïncarnatie voor mij iets geworden wat klopt. Net als met elke geloofs- of levensovertuiging, vraag ik mij ook wel eens af waarom? Waarom krijgen sommige mensen het zo voor de kiezen, waarom hebben sommige mensen het zo zwaar, gaan sommige dingen zo moeilijk?
En toch weet ik, dat iedereen hier met een reden op aarde is. Om zijn lessen te leren, om anderen de mogelijkheid te geven hun lessen te leren of om een stuk karma op te ruimen.
En over die te leren lessen en karma las ik een mooi stukje in De Puberteit, een bijna onmogelijke opdracht, van Sonia Bos. Hierin beschrijft ze helder en duidelijk hoe het werkt en waarom het zo werkt.
Dit heeft mij van de week geholpen in mijn rol als ouder. Graag zou ik mijn ervaring en gedachtegang hier willen delen. Vertellen hoe het mij inzicht heeft gegeven. Maar dat gaat niet zonder inhoudelijk hier op in te gaan. Dus gaat het niet.
Maar ik kan het boekje zeker aanraden!
Als je kunt lachen met jezelf, dan heb je je leven lang lol.”
Soms gaat een dag anders dan gepland. Dat was zeker vanmorgen het geval.
Om de week, op vrijdagmorgen is er een praktische meditatiebijeenkomst met een groepje. Dit groepje zit voor het vierde seizoen bij elkaar en vormt een inmiddels hechte groep, waar tussen de meditaties door al lief en leed gedeeld is. Vanochtend heb ik de meditaties voor die morgen uitgezocht, zette ik de stoelen neer, koffie en thee gezet, lichtje en wierook aan en tot slot mezelf even goed laten aarden voor dat iedereen er was. Kortom, alles was gereed voor een productieve ochtend…
De eerste deelnemer die binnen kwam gaf aan dat het “zo zo” met haar ging. De volgende had slecht geslapen, een ander had het zweet al uit voordat ze zat. En zo drupte de onrust binnen. Omdat ik los van het spirituele gek op kaarsen ben, brandden er op een schaal 3 rustieke kaarsen, waarvan één erg wapperde en rookte. Een stukje van de lont afgeknipt, hielp niet. Nog een stukje, hielp ook niet. Nog een stukje om uiteindelijke te concluderen, laat ook maar. Zelfs daar heerste onrust.
En zo gebeurden er steeds weer dingen, die anders gingen dan gepland. Het werd meditatie met handicap 3 zeg maar. Van mijn geplande meditaties kwam weinig terecht. Toch was het een geweldige ochtend en ging iedereen ontspannen naar huis! Waarom? Omdat we ontzettend gelachen hebben, om alles wat er mis en anders ging.
En lachen zorgt er voor dat je hersenen endorfine produceren, ook wel het gelukshormoon genoemd. Endorfine heeft een kalmerend en pijnstillend effect. Lachen relativeert je zorgen en kan van een grote berg een klein molshoopje maken. Even heerlijk lachen, voelt als een warme douche voor je hele binnenkant.
De lessen voor vandaag? Dat niet alles zich laat plannen en dat lachen heilzaam en ontspannend kan werken. Ongepland hebben we vanmorgen aan lach-meditatie gedaan, wat gezorgd heeft voor een heerlijke fijne morgen!
Ik ga voor samenwerking!
Wat is dat toch dat mensen elkaar om zoveel zaken willen bestrijden? Er is strijd om het geloof, strijd om de manier van leven en strijd om de manier van genezen. Wat maakt dat mensen niet in staat zijn om de ander te laten zijn voor wie hij is? Ik weet het niet. Wel verbaas ik mij er steeds weer over.
Waar ik me de laatste paar weken ook steeds meer over verbaas is de strijd die ik de laatste tijd zie als het om genezen gaat. Ik zie op verschillende t.v. zenders programma’s die fel tegen alternatieve geneeswijzen zijn. Ik heb de programma’s niet uitgekeken, omdat het mij te sensatiebelust was. Het ging volgens mij niet, om een objectief beeld te krijgen van die mensen en hun werk. Het ging er om, die manier van genezen belachelijk te maken.
Natuurlijk is het goed om kritisch te kijken naar wat iemand doet of juist niet doet en naar wat de resultaten zijn of juist niet zijn. Maar moet je dan als media, t.v. in dit geval, alle alternatieve genezers over één kam strijken? Waarom niet verder kijken dan je neus lang is, waarom niet kijken naar de resultaten in plaats van alleen maar vraagtekens zetten en een wijzend vingertje. Waarom niet sámenwerken in plaats van elkaar bestrijden?
Het klopt, veel alternatieve en spirituele geneeswijzen zijn moeilijk meetbaar, testbaar of concreet. Maar zijn alle reguliere geneeswijzen werkelijk goed en objectief getest? En bieden die de beloofde resultaten?
Maar goed, laat ik ook niet in de valkuil belanden van de wijzende vinger en de strijd aan gaan. Wat ik graag wil en waar ik voor ga, is samenwerking! Gebruik maken van ieders kwaliteiten, gaven en kennis. En deze krachten bundelen om zo te komen tot een prachtige manier van genezen! Op alternatief, regulier en spiritueel gebied!
Je hebt alleen maar NU.
Gisteren hoorde ik een verhaal van een vrouw over haar ervaring met een cursus Mindfullness. In die cursus werd gehamerd op het leven in het NU. Je leest nu, je schrijft nu, je zit nu enz.
Vanmorgen liet ik het één en ander de revue passeren. ( inderdaad, niet in het nu…) Ik dacht aan een moment met onze jongste dochter in de auto. We kwamen van zangles die ze had gevolgd omdat ze een auditie ging doen. Tijdens dat ritje in de auto was onze dochter bezig met, als ik door ben, en als ik dan dit en dat. Waarop ik antwoordde: je hebt alleen maar nu. “Huh?” was haar reactie. “Hoezo alleen maar nu?”.
Ik legde haar uit dat ze een zangles kan nemen om het liedje zo goed mogelijk te kunnen zingen, dat ze thuis kan dansen om het dansje zo goed mogelijk te kunnen dansen. Dat ze steeds op het moment zelf haar best kan doen, meer niet. Je kunt terug kijken en zeggen had ik maar. Maar op het verleden heb je geen invloed meer, het is geweest. Je kunt vooruit kijken en van allerlei scenario’s bedenken, maar ook daar heb je geen invloed. Je hebt alleen maar nu. Daar zag de dochter de logica wel van in. Maar helaas onze maatschappij niet helemaal.
Na het gesprek van gistermorgen kwam ik ’s middags op de basisschool en daar kwam het gesprek op wat kinderen allemaal moeten leren en oefenen omdat ze dat straks op het vervolgonderwijs moeten kunnen.
En daar gaat het volgens mij mis. Kleuters moeten cijfers en letters kennen, want in groep 3 moeten ze straks kunnen lezen. In groep 7 en 8 moeten kinderen leren om te gaan met huiswerk, want dat moeten ze straks in het vervolgonderwijs ook. Leerlingen in het vervolgonderwijs moeten vaardigheden ontwikkelen, omdat ze die straks nodig zijn op het MBO of HBO. En je raadt het al, op het MBO of HBO moeten de studenten vaardigheden leren die ze straks in het echte leven nodig zijn.
Waarom niet leren voor het nu. Alles wordt aangeleerd voor straks. Maar je hebt alleen maar NU! Kinderen leven in de kracht van het nu. Maar onze maatschappij leert ze aan dat ze bezig moeten zijn met straks. Niet voelen wat je nu kunt, wat je nu hebt, maar (ver) vooruit kijken en boven je kunnen presteren. Van alles moeten, waar je lijf en je hoofd nog niet aan toe zijn. Al van heel jongs af aan overvraagd worden, verantwoordelijkheden moeten nemen, bezig zijn met datgene waar je nog niet aan toe bent, eenvoudigweg omdat je daar nog niet bent.
En dan is de cirkel rond. Dan ben je op middelbare leeftijd en moet je afleren om te piekeren, moet je afleren om steeds in je hoofd te zitten, waardoor je onnodig energie verspilt en die energie heb je niet meer. Want eerlijk is eerlijk, als je ouder wordt moet je zorgvuldiger met je energie omgaan. Want we kunnen niet meer net als dat kind, bof in slaap vallen op de achterbank van de auto, omdat je moe bent.
Nu ben je volwassen en moet je weer aanleren om vanuit je gevoel te leven in plaats van je verstand. Nu moet je weer afleren, wat je als kleuter hebt geleerd. Zou het niet veel logischer zijn om van kleuter of peuter af aan het gewoon niet aan te leren. Om te blijven in de wetenschap dat je alleen maar NU hebt, punt.
Mediteren of bidden. Vragen of antwoorden.
Vanmorgen kwam naar aanleiding van een boek* wat ik gelezen had iets ter sprake wat mij bezig hield. Ik verwoordde aan de deelnemers van de meditatiegroep waar ik tegenaan was gelopen en wat ik er moeilijk aan vind.
Nu stond er vanmorgen een meditatie met het symbool De Witte Roos van Sonia Bos op het programma. Met dit symbool kun je problemen, klachten en kwalen voor jezelf transformeren. Vast geen toeval dat ik deze meditatie voor vanmorgen had uitgezocht. Tijdens het voorlezen van de meditatie heb ik deze voor me zelf mee gedaan.
Waar we het vanmorgen ook over gehad hebben is een ander boek. Smelt het ijs in je hart! Pleidooi voor een spirituele klimaatverandering. Van Angaangaq, de sjamaan uit Groenland. Een prachtig boek vol wijze levenslessen. Graag wil ik uit dit boek citeren. Het stuk komt uit het hoofdstuk: Het levensfeest. Subtitel: Over bidden.
De stamoudsten zeggen: “bidden betekent de taal van de Schepper spreken”. Ze zeggen: “Je zult je die taal in de loop van je leven eigen maken”. Ik weet niet hoe het in zijn werk gaat. Maar ik weet dat alles verandert als mensen diep in gebed gaan: de klank van hun stem, hun spraak, hun blik, hun geest. Ik heb het vaak zien gebeuren bij stamoudsten. De ruimte vulde zich met een ander soort energie. Dat kun je voelen.
Bidden betekent niet dat je de Schepper om het een of andere smeekt. Bidden betekent: Ik open mijn hart voor mijn Schepper. Bidden betekent: Bewust zijn. Bidden betekent: In stilte zoeken naar datgene wat je de Schepper te zeggen hebt. Mediteren en je gebed naar je hart brengen, tot er een antwoord in je ontstaat. En dan ligt het aan jou of je dat wat je als antwoord hebt ontvangen, in je leven laat komen. God heeft antwoord gegeven en nu is het jouw verantwoording om zijn antwoord tot uitdrukking te brengen.
Maar heel weinig mensen bidden zo. De meesten wenden zich tot hun Schepper als tot een vriend die zij om een gunst vragen- en van wie ze verwachten dat hij er wel even voor zal zorgen dat hun wens wordt vervuld. En dan gaan ze tot het einde der dagen zitten wachten tot het gebeurt. Ze wachten op een wonder, maar er geschiedt geen wonder. De tijd van wonderen is voorbij. Het enige wonder dat is gebleven, is het wonder dat je leeft. Waarom wachten mensen vergeefs op een wonder? Waarom wachten ze op het verhoren van hun smeekbeden?
Omdat ze hun gebeden niet naar de stilte van hun hart brengen. Omdat ze het antwoord op hun gebeden niet horen en de verantwoordelijkheid voor hun gebeden niet nemen. Daarom zeggen de stamoudsten: “Een gebed zonder handeling heeft geen waarde”. Wanneer mijn gebed niet gevolgd wordt door daden, is het loze praat. Grote woorden uitten kan iedereen. Maar weinigen komen ertoe om op hun woorden ook de daden te laten volgen. Mij valt dat ook vaak zwaar. Ik worstel elke dag met mezelf. Want ik wil niet horen tot hen die slechts praten en niet handelen.
Waarom ik uit dit boek geciteerd heb is, dat het niet uitmaakt hoe je het heft van je leven in eigen hand neemt, als je het maar doet. Alleen jij zelf bent verantwoordelijk voor je eigen gevoel, je eigen leven. Een ander kan je iets aandoen, maar het is vervolgens hoe jij er mee om gaat. En of je nu hulp zoekt bij de Schepper, bij Sonia Bos of bij Allah, dat maakt niet uit. Het is wat JIJ er van maakt!
Ik heb vanmorgen antwoord gekregen. Ik wens iedereen veel succes met zijn of haar weg. En dat je de antwoorden mag horen of zien op je vragen!
* Duizend kleuren blauw. Van schrijfster Nina George.
Op een bepaald punt in je leven.
We zijn allemaal een kind van, we hebben allemaal ouders. En eens moet je afscheid nemen van een ouder. Maar dat afscheid nemen hoeft niet te zitten in het moment van overlijden. Al is dat wel de meest bekende vorm. Rouwen om het overlijden van een ouder.
Je kunt ook rouwen om de ouder die je graag gewild had. Je kunt rouwen om de ouder die je nooit zult krijgen. Je kunt rouwen om de verwachtingen van een ouder die nooit uit zullen komen. Bevestiging willen die je nooit zult krijgen. Allemaal verschillende vormen van verlies, allemaal verschillende vormen van rouw.
Want ook al is je ouder er nog, toch kun je rouwen om de ouder die je niet hebt. Omdat je ouder zijn rol anders vervult dan je zou willen. Omdat je iets anders van je ouder krijgt dan dat je zelf voor ogen had.
Dan kom je op een punt dat je zult leren dat je ouder je datgene heeft gegeven wat binnen zijn vermogen lag. Dat hij gedaan heeft wat hij kon en dat dit het is. Niet meer, maar zeker ook niet minder.
Dan kom je op een punt dat je zult accepteren dat je een ouder hebt die op zijn manier van jou gehouden heeft. Die op zijn manier je gegeven heeft wat hij kon. Niet meer, maar zeker ook niet minder.
Dan kom je op een punt dat je leert dat je de kracht, de goedkeuring, de bevestiging uit je zelf moet halen.
Dan komt je op een punt dat je accepteert dat je goed bent, zoals je bent.
Dan kom je op een punt….
Dat je weet: Ik bent niet meer, maar zeker ook niet minder!
Voor de leesbaarheid wordt hier alleen over hij gesproken.
Iets met genezen.
Vanmorgen liep ik heerlijk relaxed door ons land met de honden en daar zag ik de wereld aan paardenbloemen staan. Mijmerend kwam ik toen van het één in het ander.
Ik zit nog wel eens op Facebook en daar komt van alles voorbij. Leuke filmpjes en foto’s en artikelen over spiritualiteit en genezing. Zoals die over geneeskrachtige planten, waaronder ook de bladeren van de paardenbloem vallen.
Mijn mijmeren ging verder. Jaren geleden kwam ik via mijn werk de term Geneesheer-directeur tegen. Over die titel heb ik me toen al verwonderd. Geneesheer en directeur? Dat vond ik een vreemde combinatie. Maar ook Geneesheer zijn van een verpleeghuis? Hoezo geneesheer? In het verpleeghuis waar onze organisatie mee ging fuseren woonden mensen. Mensen met uiteenlopende ziektes, aandoeningen en handicaps. Een enkeling woonde er tijdelijk, om te revalideren na een operatie, ongeluk of hersenbloeding. Maar de meeste mensen woonden daar tot hun overlijden. Kun je dan spreken over genezen?
Maar wie of wat geneest er wel? Ik denk dat uiteindelijk alleen het lichaam zich zelf kan genezen. Met deze theorie kwam ik, ook al weer jaren geleden, in aanraking door een artikel in een krant over een osteopaat. Deze man zei, “Ik genees niet, het lichaam moet zichzelf genezen”.
Net zoals er vele wegen naar Rome leiden, zo zijn er ook vele manieren die je kunnen helpen genezen.
Op dit moment lees ik een boek “De boekenapotheker aan de Seine”, van schrijfster Nina George. Dit boek gaat over genezen. Heel bijzonder hoe de hoofdpersoon boeken uitzoekt die mensen helpen. Door de mensen bijvoorbeeld te laten huilen of te laten lachen, laat hij de mensen zich zelf genezen.
Ook ik help mensen genezen. Ik genees zelf de mensen niet, maar door blokkades, knelpunten uit de weg te ruimen, zorg ik dat de energie weer voldoende kan stromen. En dat zorgt dan weer voor genezing. De ene keer is het resultaat duidelijker waarneembaar dan een andere keer. Daarom vind ik het ook jammer als mensen hun behandelingen niet afmaken, doordat ze niet terug komen. Ook al is het niet direct waarneembaar, de behandeling heeft wel terdege iets goeds in gang gezet.( Ik vergelijk het wel eens met een antibioticakuur, daar stop je ook niet halverwege mee.) Maar ik heb geleerd dit positief te zien, (en niet mijn ego te laten spreken). Mijn behandelingen hebben de ruimte gecreëerd om verder te genezen, of dat nu bij mij is of bij iemand anders, dat maakt niet uit. Het gaat om de genezing.
Want iedereen kiest zijn eigen weg, iedereen kiest dat gene wat het beste bij zijn lichaam past. Of dat nu regulier, spiritueel of via een boek of plant gaat.
Succes bij het vinden van de juiste weg!
Hoe moeilijk kan het zijn.
Eén van de moeilijkste dingen in het leven is volgens mij wel, goed genoeg zijn. Goed genoeg zijn, als ouder, als kind, als, werknemer, als werkgever, als partner, vriend of vriendin, als mens. Gewoon ZIJN. Goed genoeg zijn.
Bijzonder is het toch dat je tijden goed in je vel kunt zitten en dat ineens een opmerking van iemand je onderuit haalt. De opmerking hoeft nog niet eens met jou te maken te hebben of op jou gericht te zijn. Maar je hoort het, het komt binnen en BAM. Onderuit geschoffeld ben je.
Nu weet ik vanuit mijn werk dat die ene (kleine) opmerking van alles in gang kan zetten. Die ene zin maakt dat je hele systeem gaat schuiven. Ik vergelijk het vaak met het Dominospel, één steentje valt om en alles rolt mee. Zo kan het ook gaan met die opmerking, hij gooit je hele systeem om. Woede, verdriet en onmacht vechten om voorrang, ze willen allemaal gevoeld worden.
Wat kun je dan doen? Schelden, gooien met iets, huilen tot je geen tranen meer hebt. Maar dan? Ben je het dan kwijt, kun je daarna weer jezelf zijn? Je kunt het gevoel parkeren of zelfs wegstoppen, maar bij de eerste de beste, soms terloopse opmerking, is het er weer.
Het kan al een heel oud gevoel zijn. Iets het je jeugd, iets uit je babytijd of zelfs daarvoor. Ergens in jouw systeem zit een stemmetje die zich roert. Die je laat voelen: “Zie je wel, je bent niet goed genoeg”. “Je bent te dik, te dun, te lang, te klein, te dom, te intelligent. Je bent niet genoeg…”
Je kunt met iemand over je gevoel praten, dat je gekwetst bent, dat je onderuit gegaan bent. Dit kan met een professioneel iemand of een vriend of vriendin. Je kunt erover schrijven. Je bent het dan even kwijt en je kunt er weer tegen. Maar weg is het niet.
Er zijn therapieën die je kunnen helpen. Hierdoor kom je weer beter in je vel, voel je je goed genoeg. Mag je er zijn zoals je bent.
Maar het blijft het lastig. Er zitten zoveel angeltjes in ons, zoveel stemmetjes die zich laten horen. En zo vreemd, die stemmetjes zeggen zelden iets positiefs tegen je. Het stemmetje zal zelden zeggen: “Wat ben je geweldig, Wat ben je lief, Wat ben je mooi of Wat doe je dat goed”. Zo raar dat de mens iedere keer weer geneigd is te luisteren naar het negatieve in plaats van het positieve. Dat juist de negatieve opmerkingen het makkelijkst beklijven en niet de positieve.
Ik ben daarop geen uitzondering natuurlijk, ook ik ben mens. Maar eens hoop ik voor altijd (en eeuwig) van dat negatieve stemmetje of te zijn. Hoop ik voor altijd te kunnen zeggen én voelen: Ik ben goed genoeg, ik mag er zijn.
Tot die tijd doe ik met liefde mijn werk, help ik anderen om hun het gevoel te kunnen geven en laten houden: Je bent goed genoeg, je mag er zijn!
Maar hoe moeilijk kan dat soms zijn….
De vrouw is een prachtig mens, die alle respect van de wereld verdient!
Na het kijken van een programma gisteravond op t.v. houdt mij het één en ander bezig. Ik was aan het zappen en bleef hangen bij een programma op NPO 3. Het was een reportage die voor een gedeelte ging over prostituees in Roemenië. Een mevrouw prostitueerde om haar kinderen te kunnen onderhouden. Ze lieten zien waar de vrouw woonde, een kamertje van 2 bij 2 waar het bed bestond uit hun bagage, dus geen matras, en een kleed. Er was geen douche of toilet. Schrijnende armoede. Deze mevrouw vertelde dat ze een keer met twee mannen was mee gegaan en deze 2 mannen hadden haar 3 keer verkracht en ook nog in elkaar hadden geslagen.
Een paar jaar geleden was ik bij een lezing over loverboys. De meest afschuwelijke verhalen en filmpjes hebben we gehoord en gezien. Het heet dat wij in een beschaafde wereld leven. Hoe kan het dan dat er vrouwen zijn die zo mishandeld en verminkt worden? Hoe kan het dat mannen zich nog steeds hier aan overgeven? Want na die lezing over loverboys, dacht ik; we zitten allemaal met walging te kijken en roepen o wat vreselijk. Maar er is een grote vraag naar jonge meisjes (en jongens) en er wordt veel geld verdiend aan het misbruiken van deze mensen. Wie zijn deze mannen dan?
Deze mannen zijn allemaal zoon van een vrouw, deze mannen zijn misschien wel vader van een dochter. Hoe is het mogelijk dat mannen dit doen? Hebben wij vrouwen hun niet goed opgevoed, hebben wij vrouwen de mannen dan geen respect bijgebracht? Waar is het zo fout gegaan?
Wanneer gaat de man inzien dat de vrouw geen gebruiksvoorwerp is, maar een prachtig mens die respect verdient! Wanneer gaan wij vrouwen inzien dat wij prachtige mensen zijn die respect verdienen! Ik hoop, dat op heel korte termijn, de vrouwen over de hele wereld gerespecteerd en gezien worden als de prachtige mensen die ze zijn. En ik hoop dat de vrouwen over de hele wereld zien dat ze prachtige mensen zijn en dat ze alle respect van de wereld verdienen!
Schrijfseltjes
Sinds enige tijd heb ik op mijn website een blog. Hier schrijf ik af en toe over onderwerpen of voorvallen die me bezig houden. Dit schrijven doe ik met veel plezier. Toch staat me van begin af aan het woord blog tegen. En ik wist maar niet waarom.
Tot ik het vorige week ineens zag. Een blog is een af gekaderd iets en moet aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo mag een blog maar één over onderwerp gaan, moet voorzien zijn foto of video en moet lijstjes bevatten.
Nu schijn ik me van kinds af aan al niet veel aan te trekken van wat hoort. Ik ga mijn eigen gang, volg mijn eigen pad. En daar zit denk ik ook mijn aversie. Ik wil me ook met schrijven niet in een hokje laten zetten. Ik wil datgene opschrijven wat mij bezig houdt en op mijn eigen manier zet ik dat in woorden op papier. De ene keer kort maar krachtig, een andere keer lang met veel woorden. Ik schrijf. Daarom heet het van nu af aan geen blog meer, maar schrijfseltjes. En er zullen nog veel van deze schrijfseltjes komen. Zo wil ik graag vertellen over de voordelen van slaapmeditatie i.p.v. slaapmedicatie, over de overgang, de macht(misbruik) van de zorgverzekeraar, over mijn prachtige werk en over heel veel andere dingen die mij ongetwijfeld nog bezig gaan houden.
Ik wens iedereen veel plezier met het lezen van mijn schrijfseltjes!
Het weerbericht van mijn werk.
Vanmorgen zat ik nog wat na te mijmeren over de “les” mediteren die ik gisteren gegeven heb bij de kleuters van de basisschool van onze jongste dochter. Een echte les kun je het niet noemen natuurlijk en echt mediteren ook niet. De groep was daarvoor te groot en te onwennig. Geen enkel kindje had ooit van mediteren gehoord en leg dan maar eens in kleutertaal uit wat “de rust in je zelf zoeken” is.
Dat heb ik dan ook niet gedaan. En daarover zat ik nu te mijmeren. Wat heb ik dan wél gedaan? Het antwoord kwam gelijk; Iets wat ik zo vaak doe. Iets aanraken bij mensen, iets in gang zetten in hun systeem.
Soms gebeurt dat door het werken met de spiertest, soms door een energetische behandeling, soms door het zeggen van een enkel woord. Maar altijd gebeurt er íets.
Dit íets is niet altijd even zichtbaar, even duidelijk of gelijk waarneembaar. In het geval van deze kinderen is het niet meer geweest dan een heel licht briesje. Ergens in hun systeem is deze les gaan zitten, misschien lacherig (we moesten een boom voorstellen…) misschien ietsie serieuzer (ik kon even heel stil zitten…). Op wat voor manier dan ook, het heeft íets gedaan.
Soms is het meer een flinke storm en zijn de effecten groot. Gaan mensen korte tijd na een behandeling andere (betere) keuzes maken. Kiezen ze er bijvoorbeeld voor of om minder uren te gaan werken. Of om een carrière switch te maken, omdat ze er door een behandeling achter komen dat het huidige werk niet meer bij ze past. Al linkt niet iedereen de andere keuzes die hij maakt aan de behandeling, het zijn wel duidelijk effecten.
Soms zijn de effecten minder duidelijk. Is iemand een keer geweest. Zegt dat hij nog wel een keer weer komt voor een consult, maar doet dit niet. Ook dan is de behandeling een lichte rimpeling in het water geweest. Een kleine verschuiving in het systeem die maakt dat iemand niet weer bij mij komt, maar na een tijdje een afspraak maakt bij een andere hulpverlener. Ook dat kan het effect zijn van mijn behandeling. Het heeft iets aangeraakt wat maakt dat je verder zoekt, dat je de keuze maakt om verder met jezelf aan het werk te gaan. Bij mij of bij iemand anders, dat maakt niet uit, die rimpeling was er.
Een vraag die ik vaak stel is: ”Waar word je gelukkig van?” of “Waar krijg je energie van?”. Alleen al de vraag en het gegeven dat je daar over na gaat denken, maakt dat er iets verschuift, weer een lichte rimpeling.
En dat maakt mijn werk ook zo mooi. Het effect wat het altijd heeft. Het kan een lichte rimpeling zijn, niet meer dan een briesje als een streling over je wang. Het kan een flinke storm zijn, soms met orkaankracht. Maar altijd is het effect er, en positief!
En nee, het is nooit een storm in een glas water
Goed zijn zoals je bent!
Goed zijn zoals je bent.
Dat is een kreet die je veel hoort. Goed genoeg zijn zoals je bent, is een lastige. Al eerder heb ik geschreven over de moeilijkheid van “gewoon zijn”. Voor velen bleek die herkenbaar.
Goed genoeg willen zijn, zal ook herkenbaar zijn. Wanneer ben je goed genoeg? Wie bepaalt dat? Het antwoord is even simpel, als (alweer) lastig; jijzelf.
Jij zelf bent de enige die dit bepaald en niemand anders! Toch is het antwoord ook lastig, omdat je het volgens je zelf zo vaak niet goed genoeg doet. Dat stemmetje in je hoofd of op je schouder die ieder keer kwettert. Zij weten meer, zij kunnen meer, zij zijn meer.
En ook al kun je bedenken dat dit onzin is, want je wéét niet wat zij weten, je wéét niet wat zij kunnen. En je weet al helemaal niet hoe zij zich voelen. Toch gaat je gevoel daarin niet altijd mee. Je gevoel die je laat voelen, dat je niet genoeg geleerd hebt, dat je niet mooi genoeg bent, dat je niet genoeg kunt, dat je niet genoeg doet kortom, dat je niet goed genoeg bent.
Ergens in ons collectief bewustzijn is dit gevoel zo hardnekkig. Vele therapieën vanuit even zovele invalshoeken worden hieraan besteed. Maar het blijft lastig. Het blijft lastig, omdat ons verstand ons gevoel overruled. Ons verstand heeft ons zo in de greep, dat je gevoel niet altijd meer je gevoel is, maar je verstand dat op je gevoel heeft ingepraat. En het blijft lastig, omdat wij groot gebracht worden in een maatschappij die verstand boven het gevoel plaatst, die prestaties leveren boven het gevoel plaatst, die resultaten en cijfers boven het gevoel plaatst.
Geloven in jezelf, jezelf goed genoeg vinden, jezelf goed genoeg vinden zoals je bent, daar zijn we voorlopig nog wel even druk mee. Vrienden van ons zouden zeggen “dat is nog wel even een dingetje”. En ja, ook voor mij. Ik ben geen uitzondering op die regel. Maar ik blijf er aan werken, zowel als therapeut voor anderen als voor mezelf om te kunnen zeggen: Het is goed zoals ik ben!
Geluk
26 september 2017 Joke Snijder
Ken je dat gevoel, dat je ineens zo gelukkig kunt zijn? Ik wel! Het gevoel lijkt me dan te overvallen. Ondanks alle ellende die er op de wereld is, alle ontwikkelingen in de huidige politiek. Alle zorgen om dagelijkse dingen. Toch, ineens zo’n blij gelukkig gevoel.
Het doet me denken aan een theorie die ik ooit in een managementopleiding heb geleerd. Het ging over micro-, meso- en masoniveaus.
Die niveaus heb ik als moeder ook. De gekte van wereldleiders als een Trump en Poetin, daar heb ik geen invloed op. De huidige politiek van Nederland die besluiten neemt op basis van financiële winst in plaats van gezondheid en welzijn, daar heb ik niet veel invloed op. Maar ons gezin, onze kinderen, het micro niveau daar heb ik wel invloed op. En daar zit mijn geluk. Als ik zie hoe de één, zonder autorijbewijs, (gedeeltelijk) eerste wordt in een autoskippybalwedstrijd (leuk woord ook voor scrabble) en dan staat te lachen en te stralen als hij De Gouden Autoband krijgt uitgereikt. Dat is geluk.
En dat stralende kind kan ik terug zien, omdat een ander kind daar weer prachtige foto’s van maakt. Zij wordt helemaal gelukkig als ze haar foto’s terug ziet én kan verwerken op een door mij gekochte, met veel moeite bij elkaar gespaarde nieuwe laptop. Dat is geluk.
En de jongste, die geniet van het geluk van de andere twee. Ondertussen gaat ze zelf dansend door het leven. Heeft ze zich een plaats bij de “groten” van de hiphopselectie gedanst en werkt ze nu hard om die plaats te behouden. Dat is geluk.
Daar omheen zie ik dat onze kinderen fijne en lieve vrienden hebben, die er voor elkaar zijn en voor elkaar zorgen. Dat is geluk.
Vroeger heb ik in een opleiding geleerd waar je als leidinggevende invloed op hebt, wat kun je waar en wanneer doen, om een verandering in gang te zetten. Dit waren theorieën die ik toen der tijd in de praktijk bracht.
Nu leer ik de lessen uit het leven. En breng ik de micro, meso, en maso nog maar gedeeltelijk in de praktijk. Want wat de wereldleiders en huidige politiek betreft, daar laat ik veel in los. Vanuit de theorie, “laat los waar je geen invloed op hebt”. Maar wat mijn gezin betreft, daar werk ik alle dagen aan. Met vallen en opstaan, met een lach en een traan. Maar met heerlijke momenten van geluk!
Loslaten
Wat is dat toch met loslaten? Waarom vinden we dat zo moeilijk? Door een stukje wat ik vandaag op mijn pagina op facebook plaatste, bleef me dit in gedachten dwarrelen. Want loslaten is volgens mij wel één van de moeilijkste dingen die er zijn in het leven. We hechten aan van alles, personen, emoties, overtuigingen, beelden die we van ons zelf hebben of van een ander en niet te vergeten in deze maatschappij, aan status en materieel.
Wat moet je loslaten als je je baan verliest? Het verliezen van je baan is niet alleen een aanslag op je inkomen en zekerheid, maar kan ook een aanslag zijn op je status. Wie ben je nog als je niet meer die filiaalmanager bent van die mooie winkel. Niet meer die verzorgende die zo belangrijk was voor een groot aantal cliënten. Niet meer die directeur van dat grote bedrijf of school. Wat blijft er dan nog van je over?
Wie ben je als je niet meer die bepaalde baan of functie hebt? Wat stel je dan nog voor? Dit kun je als een bedreiging ervaren, maar ook als een uitdaging. Door je status los te laten, kun je dichter bij jezelf komen en zien wie je in wezen bent. Dit proces kun je ook doorlopen na een scheiding of het overlijden van je partner. Ook dan kun je door het proces van rouw en verdriet heen dichter bij jezelf komen.
Wat moet je loslaten als je overtuigingen niet meer blijken te kloppen? Heb je werkelijk die hogere opleiding nodig om gelukkig te worden in het werk wat je doet. Moet je werkelijk die kilo’s verliezen of erbij krijgen om beter in je vel te zitten. Moet je omgeving je zien als die geweldige persoon die alles goed op de rit heeft om je gewaardeerd te voelen? Van waaruit zijn die overtuigingen ontstaan en zijn ze de waarheid of zijn ze alleen jouw waarheid. Wat zou er gebeuren als je die overtuigingen eens overboord zet, wat zal je dan voor waarheid zien?
Wat voor moois kan je dat brengen? Want dat loslaten je wat moois brengt lees en hoor je overal. Zoveel spreuken en afbeeldingen gaan daarover. En ik denk dat het klopt. Het brengt je ook veel moois. Maar ik wil er nog wel wat aan toevoegen. Loslaten in liefde. Want pas als je personen, gebeurtenissen of wat dan ook kunt loslaten in liefde, laat je écht los.
Dat is een overtuiging die ik voorlopig nog niet loslaat
Een leermomentje. (Of twee)
Als je denkt dat alles tegen zit, denk dan opnieuw. Deze spreuk heb ik eens op mijn praktijkpagina van facebook geplaatst. En gisteren kon ik hem op mezelf toepassen. Ik voelde me gistermorgen “lichtelijk gefrustreerd.” Een kleine greep uit mijn frustraties; Pubers (hoef ik volgens mij niet verder over in detail). Geplande afspraken die niet overeen kwamen. Een Outlookprogramma wiens werking niet overeenkomt met hetgeen ik wil en verwacht en een printer die zich ook laat niet zeggen wat die moet doen. Kortom, mijn humeur was op een bepaald punt, ver onder nul.
Rijdend in mijn autootje en ondertussen in mezelf foeterend schoot mij ineens bovenstaande spreuk te binnen. Ik moest erom lachen en dacht; ja Snijder, die geldt ook voor jou. Ik moest opnieuw denken, herbezien van de waarheid. Eerlijk is eerlijk, het ging niet vanzelf, maar na een tijdje was ik mijn frustraties kwijt. Ben ik heerlijk gaan sporten en ’s avonds als een tevreden mens naar bed gegaan.
Wat ik gister ook gedaan heb is een boek (De 13e discipel. Van Deepak Chopra) van de bibliotheek verlengen. Ik moest nog een klein stukje en wilde dat toch graag uitlezen. Dit heb ik vanmorgen gedaan. Het verhaal zelf is fictief. De schrijver heeft achterin het boek nog een persoonlijk stuk geschreven. En dat sloot zo mooi aan bij mijn beleving van gisteren. Het gaat te ver om de schrijver helemaal te citeren, maar een mooie zin vind ik: Als je aan de illusie wilt ontkomen, moet je ophouden die te scheppen.
En toen had ik hieronder een verhaal waarvan ik vond waar dit op van toepassing was. Maar…. dat voelde niet goed. Dus heb ik het weggehaald.
Sorry voor het abrupte einde van dit Schrijfseltje. Ik leer ondertussen nog even door. Ervan uitgaande dat dit geen illusie is…
Een leermomentje, vervolg..
Wat een leervolle dag vandaag. Een Schrijfseltje geschreven en geplaatst. Binnen 5 minuten het verandert, omdat het laatste stuk niet goed voelde. Het voelde niet goed, omdat ik over één van onze kinderen had geschreven, die voor mensen die ons kennen te herkennen is als onze zoon. En ik had onze zoon niet gevraagd of ik hem mocht “gebruiken” voor mijn Schrijfseltje. Want zoals misschien bekend, mijn Schrijfseltjes zijn nogal intuïtief, Dus deze ook. Nadat ik het geplaatst had en de laptop had afgesloten, schrok ik. Ik heb het desbetreffende kind hier niets over gevraagd! Snel de laptop weer opgestart en de tekst aangepast. Ja, de kracht was er nu wel uit, maar het is niet anders. Dacht ik… Ondertussen was het Schrijfsteltje al gelezen en kreeg ik er een positieve reactie op. Mmmm, was het in mijn hoofd. Toen onze zoon thuis was, vroeg ik hem, heb je het (eerste) Schrijfseltje gelezen? Ja, was het antwoord. En wat vind je ervan? Mooi, was het antwoord. Weer een mmmm van mijn kant. Vind je het niet vervelend dan dat ik dit geplaatst heb? Nee, was het antwoord. Derde mmmm. Vind je het goed dat ik het eerste Schrijfseltje dan toch weer plaats? Ja, was het antwoord, waarom niet? Omdat het tweede stukje duidelijk over jou gaat. Nou en?, was het antwoord.
Dus bij deze, alsnog en alweer, het Schrijfseltje voor vandaag. Als dit geen mooi voorbeeld is van stoppen met een illusie scheppen.
Als je denkt dat alles tegen zit, denk dan opnieuw. Deze spreuk heb ik ooit als eens op mijn praktijkpagina van facebook geplaatst. Gisteren kon ik hem op mezelf toepassen, want ik voelde me toen “lichtelijk gefrustreerd.”
Een kleine greep uit mijn frustraties; Pubers (hoef ik volgens mij niet verder over in detail). Geplande afspraken die niet overeen kwamen. Een Outlookprogramma wiens werking niet overeenkomt met hetgeen ik wil en verwacht en een printer die zich ook laat niet zeggen wat die moet doen. Kortom, mijn humeur was gister op een bepaald punt, ver onder nul.
Rijdend in mijn autootje en ondertussen in mezelf foeterend schoot mij ineens bovenstaande spreuk te binnen. Ik moest erom lachen en dacht; ja Snijder, die geldt ook voor jou. Ik moest opnieuw denken, herbezien van de waarheid. Eerlijk is eerlijk, het ging niet vanzelf, maar na een tijdje was ik mijn frustraties kwijt. Ben ik heerlijk gaan sporten en ’s avonds als een tevreden mens naar bed gegaan.
Wat ik gister ook gedaan heb is een boek (De 13e discipel. Van Deepak Chopra) van de bibliotheek verlengen. Ik moest nog een klein stukje en wilde dat graag uitlezen. Dit heb ik vanmorgen gedaan. Het verhaal is fictief. De schrijver heeft achterin het boek nog een persoonlijk stuk geschreven. En dat sluit mooi aan bij mijn beleving van gisteren. Het gaat te ver om de schrijver helemaal te citeren, maar een mooie zin hieruit vind ik: Als je aan de illusie wilt ontkomen, moet je ophouden die te scheppen.
Die zin bleef hangen en na-borrelen in mijn hoofd. Want deze wijsheid past bij een situatie van één van onze kinderen. Hij heeft een conflict met één van zijn leerkrachten. De leerkracht vindt dat ons kind zijn excuus aan moet bieden, anders komt hij de les niet meer in. Dit loopt al een paar weken, kwam ik vanmorgen achter, en de teamleider van school komt er inmiddels aan te pas. “Want”, zegt de teamleider, “wij gaan hier als volwassenen met onze leerlingen om, zij zijn mbo-studenten en op die manier worden ze ook behandeld”. Maar is dit geen illusie? Ons kind vindt niet dat hij iets gedaan heeft waarvoor hij zijn excuus aan moet bieden. Hij gaat niet voor de vorm “Sorry” zeggen als hij zelf niet vindt dat hij iets te excuseren heeft. Ik denk dan; Hoe volwassen ga je met je leerlingen om als je halsstarrig vol blijft houden dat hij de les niet in mag? Volgens mij ga je pas volwassen met elkaar om als je een eigen mening mag hebben, deze mag uiten en luistert naar de mening van de ander. Dan kun je tot een gesprek komen en kun je vervolgens kijken, hoe gaan we nu verder. Wij als ouders gaan hierover binnenkort met betrokkenen in gesprek.
En ik leer ondertussen nog even door. Ervan uitgaande dat dit geen illusie is…
Vele wegen leiden naar Rome.
Vele wegen leiden naar Rome.
Gisteren had ik een bijzondere ervaring. Ik ben bij een soortgelijk iemand als mijzelf geweest. Ik noem hem maar een sjamaan. Zelf geeft hij zichzelf geen titel of naam omdat “Elke naam die ik ‘het’ geef is een beperking en zet mensen in een verwachting. En doe ik vervolgens iets heel anders, dan moet ik tegen die verwachtingen opboksen en dat kost heel veel energie. Die energie kan ik beter gebruiken om die ander te laten ervaren.” Dat vind ik een herkenbare opmerking.
Ik vond er meer dingen herkenbaar. Zo werk ik regelmatig bij cliënten met een oud stuk dat te maken heeft met je geboorte. Velen van ons willen (onbewust) niet graag in het leven dat ze hier leiden. We vonden het best in de dimensie hiervoor. Voor christenen is dat de hemel en voor moslims het hier (voor)namaals. Waar je ook in je gelooft of wat je levensovertuiging ook is, je komt ergens vandaan voordat je geboren bent. En meestal vind je het daar prettig en wil je daar graag blijven. Deze oude energie werd gisteren ook bij mij aangeraakt. Ik bleek dus één van de zovelen te zijn.
Wat ik gisteren ook te horen kreeg is, dat ik goed moest gaan zitten. Voeten plat op de grond. Dat had ik al wel, maar ik moest ontspannender gaan zitten. Met mijn handen open en ontspannen op schoot. Hier moest ik inwendig wel om lachen. Iedereen die wel eens door mij energetisch behandeld is of bij mij een meditatie gevolgd heeft, weet ik dat ik dit als eerste zeg. Nu kreeg ik het zelf te horen.
Wat ik ook te horen kreeg, was dat ik alleen maar hoefde “te zijn”. Meer niet. Ik hoefde niet zo mijn best te doen om alles te onthouden wat hij zei. “Wees laconieker, doe minder hard je best”, was zijn advies. “Er zijn, is genoeg.” Slik… Hoe vaak zeg ik dat niet tegen anderen. Eerlijk gezegd kan ik me niet alles herinneren van wat hij gezegd heeft. Ook dat hoor ik vaak van cliënten terug, het is zo lastig om na te vertellen.
Waarop ik dan zeg, “Dat hoeft ook niet, het is opgeruimd dus laat het gaan. Wat je nodig bent schiet je wel weer te binnen”. Dat gebeurde nu ook bij mij.
Bij het weggaan kreeg ik nog te horen dat ik mij de komende dagen wat emotioneler kon voelen.
Emoties kunnen elkaar afwisselen en kunnen heftiger zijn. Ogenschijnlijk uit het niets kan je bijvoorbeeld verdrietig worden of boos. “Ga hier niet over nadenken. Laat het gewoon gebeuren. Op het moment dat je erover nadenkt of het probeert te plaatsen, zet je het weer opnieuw vast in je hoofd, terwijl het net opgeruimd is.” En ja, ook dit geef ik zelf mee aan anderen.
Ook kon ik me wat grieperig gaan voelen en spierpijn krijgen. Dit had ik inderdaad aan het eind van de middag. Dat was voor mij niet herkenbaar, misschien voor anderen wel? Ik ben op tijd naar bed gegaan en heb geslapen als een blok. Heerlijk.
Ik ga de komende dagen ervaren wat er nog meer gebeurd. Maar ik wilde graag delen hoe ik dit tot nu toe ervaren heb. Voor mij heeft deze ervaring te maken met genezing. Iedere keer weer een stukje verder komen, door iedere keer weer een stukje oude energie op te ruimen.
Ik krijg soms felle kritiek op mijn kijk op genezing. Ik vind die kritiek niet erg, tenslotte heeft iedereen recht op zijn mening en zienswijze. Wel vind ik het jammer dat het soms zo respectloos is. Ik oordeel of veroordeel een ander niet in het kiezen van zijn genezingsproces. Ik laat iedereen daar in vrij om te kiezen, waarom kan dat niet wederzijds? Het gezegde luidt niet voor niks “Vele wegen leiden naar Rome”, dat geldt ook voor genezing. En iedereen loopt daarin zijn eigen weg.
Hoppende gedachten
Het kan door het weer komen, maar gisteravond kon ik niet slapen. Mijn gedachten hopten van het één naar het ander. Die onrust is waarschijnlijk deels te wijten aan de harde wind en volle maan. Dit schrijfseltje is een opsomming van mijn “hoppende” gedachten.
Mijn gedachten begonnen bij een serie op Netflix (Las Chicas del Cable) die ik met onze dochters had gekeken. Genoemde serie speelt zich af in Spanje in de jaren 20 en gaat over vier telefonistes van de Spaanse telefoonmaatschappij en hun revolutie terwijl ze omgaan met romantiek, vriendschap en de moderne werkplek. Deze vrouwen moesten hard knokken voor hun emancipatie. Moesten knokken om te mogen werken, om hun eigen bestaan op te bouwen en om uiting te mogen geven aan hun mening, normen en waarden.
Als je dat afzet tegen onze huidige maatschappij is dat niet meer te vergelijken. De meeste meisjes gaan naar school en krijgen de kans om verder te leren, te werken en hun eigen bestaan op te bouwen. Dan hop ik verder.
Wat ik gehoord heb is dat iedereen die nu gaan trouwen automatisch trouwt onder huwelijkse voorwaarden. Tenzij je aangeeft in gemeenschap van goederen te willen trouwen. Dit is onder andere om aan te geven dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Al blijkt dat vrouwen nog steeds minder verdienen voor hetzelfde werk als mannen. Blijkt dat vrouwen eerder minder gaan werken als er kinderen komen en daardoor minder financieel bij kunnen dragen. Blijken vrouwen bij een scheiding dus aan het kortste eind te trekken op het financiële vlak. (Ik weet dat dit generaliserend is, maar in grote lijnen denk ik dat het klopt) Als er geen kinderen in het spel zijn is er meestal niet zoveel aan de hand. Je kunt ieder je eigen bestaan weer opbouwen. Ik hop verder.
Wat als er wél kinderen in het spel zijn? De regering heeft geregeld hoe om te gaan met de financiën en het materiele als we gaan scheiden. Maar zou er niet een regeling moeten komen voor hoe om te gaan met de kinderen als we gaan scheiden? Ooit heb ik geleerd: afspraken moet je maken in tijd van vrede, want in oorlog lukt dit niet. En niet dat de overheid ons op moet leggen hoe we het willen regelen, maar wel dát we het regelen. Van te voren. Misschien moeten ouders wel verplicht worden om op het moment dat ze hun pasgeboren baby aangeven bij de burgerlijke stand, dat ze daar een convenant bij doen waarin de afspraken staan. Hoe om te gaan met de zorg en de belangen van het kind als de ouders uit elkaar gaan. Als je nu in tijd van vrede afspreekt hoe je de zorg van de kinderen wilt verdelen voor het geval als je toch uit elkaar gaat. Dat je in tijd van vrede kan kijken én voelen naar het belang van het kind en van daaruit afspraken met elkaar maakt. Zou dat niet veel beter en plezieriger zijn?
Daarna hopten mijn gedachten naar een uitspraak die ik van de week ook hoorde, dat Nederland het minste aantal uren werkt. Dat moet omhoog en het zijn de vrouwen die meer uren moeten gaan werken, want dat doen de landen om ons heen ook. (Wat een steekhoudend argument, maar dat terzijde)
Waarop een bekende ex-schaatser vol overtuiging zei: “Mijn vrouw en ik kiezen ervoor om de zorg en de opvoeding van onze kinderen zelf te doen en niet uit te besteden aan anderen.” Dat vond ik een mooie uitspraak. Je kiest op een gegeven moment ervoor om kinderen te krijgen. Of je ze kan krijgen is een tweede.
Maar als je kinderen krijgt, dan kies je er toch ook voor om voor het kind te zorgen? Hoe je de taken verdeeld is natuurlijk aan iedereen zelf in te vullen. Maar zorg voor en om je kinderen blijf je houden. Vanuit mijn ervaring in de ouderen zorg kan ik zeggen, je hele leven lang.
Want dat was zo ongeveer het laatste waar mijn gedachten heen hopten. Naar een bewoner in een verzorgingshuis waar ik vroeger werkte. Daar kwam ik op een gegeven moment bij een man en hij zat te huilen. Het bleek dat zijn laatste schoonzoon was overleden. Hij huilde, omdat nu zijn laatste dochter van de vier die hij had, ook weduwe was geworden. De man was 96 jaar en intens verdrietig dat al zijn dochters weduwe waren. Want wie moest er nu voor hen zorgen? Om maar aan te geven, dat zorg om je kinderen niet ophoudt. Laten we alsjeblieft voor onze kinderen blijven zorgen, in voor-en tegenspoed.
Je kunt niet meer geven dan de ander wil ontvangen
Je kunt niet meer geven dan de ander wil ontvangen.
Dit gezegde zag ik vanmorgen en het zette mij weer aan het mijmeren. Dit is namelijk iets wat ik in mijn werk veel tegenkom. Ik merk dat mensen het niet moeilijk vinden om te geven, maar wel om te ontvangen. Op de één of andere manier zit het in ons (westerse?) systeem dat we maar moeilijk complimenten, waardering of liefde kunnen ontvangen. Ik kom dit bijvoorbeeld tegen in de meditatiegroepen. Als we dan een meditatie doen waarin mensen horen “je bent liefde”, dan is dat een lastige. Ook als hierin naar voren komt dat het goed is zoals je bent of dat je het waard bent om er te zijn, dat jij ertoe doet. Daar kunnen de meeste mensen maar slecht mee overweg.
Dit kom ik ook in consulten tegen. Ook dan blijkt vaak dat mensen het lastig vinden om te ontvangen. Mensen kunnen wel hun liefde geven aan partner of kind, maar vinden het lastiger om het zelf te ontvangen. Raar eigenlijk. Eigenlijk is geen woord zeg ik altijd, dus raar. Raar dat je het jezelf niet gunt wat je een ander wel gunt. Dit geldt ook in de vorm van hulp. We willen de ander wel helpen, willen van alles voor de ander doen. Geven allerlei adviezen. In praktische zin een paar helpende handen of in een luisterend oor. Maar zelf die hulp ontvangen is veel lastiger, laat staan erom vragen! Dat we doen we niet zo snel. Je moet jezelf weten te redden. Toch? Maar waarom gunnen we onszelf niet datgene wat we wel aan een ander willen geven?
Soms is het moeilijk om te geloven in de liefde die er voor jou is. Hebben mensen in hun leven een knauw opgelopen. Zijn ze zo beschadigd dat ze door deze ervaringen zich niet meer open kunnen stellen voor de mooie en positieve ervaring die de ander ze graag wil geven. Dat gebeurt ook bij mensen die het leven niet willen ontvangen. Al moet je ook dan misschien spreken van niet kunnen. Het blijkt dat die energiestroom, die levensstroom totaal niet stroomt. Ergens zit er bij deze mensen een blokkade waardoor ze hier niet op aarde willen zijn. De ander wil ze wel van alles geven. Hun liefde, het kunnen genieten van dingen als de zon die opkomt op een mooie vorstige morgen, een roodborstje dat bij het vogelvoer zit, de eerste knoppen die weer in de bomen en struiken komen. Je kind die eindelijk een voldoende haalt op een lastig vak of zelfs als je kind volwassen is en zijn eerste huis koopt. Noem maar op. Er is voor de één zoveel om van te genieten, om gelukkig van te worden, maar als het bij de ander niet binnen (kan) komen dan maakt het dat lastig, frustrerend of verdrietig.
In de privésfeer maak ik mee dat mensen het lastig vinden om onderwijs te ontvangen. Ergens zit er “iets” in het systeem dat maakt dat je je niet over kunt geven aan de huidige vorm van onderwijs. Je wilt of kunt het eenvoudigweg niet ontvangen. Als ouders wil je het graag geven, maar als de ander, het kind in dit geval het niet wil ontvangen sta je met de rug tegen de muur.
Je kunt niet meer geven dan de ander wil ontvangen. Het maakt duidelijk dat je alleen maar wat aan jezelf kunt doen. De ander kun je niet veranderen. Je kunt wel aan jezelf werken. Uitzoeken waarom het voor jou zo belangrijk is om te geven en waarom het zo lastig is om te ontvangen. Uitzoeken waarom het je zo frustreert als de ander niet wil ontvangen. Maar ook uitzoeken hoe je zelf omgaat met hetgeen je krijgt aangeboden. Hoor je de ander als hij zegt dat hij van je houdt. Voel je de ander als hij je zijn liefde geeft. Komt de warmte binnen van het compliment dat in zijn woorden verborgen zit.
En hij kan natuurlijk ook zij zijn, het kan een partner, een kind, ouder of collega zijn. Een algemeen antwoord heb ik niet. Elk mens heeft zijn eigen ervaringen, blokkades en zijn eigen lessen te leren.
Ik hoop dat ik in mijn werk nog veel mensen mag ontvangen om te helpen. Want ook ik mag graag geven.
Waarom?
Een beetje dubbel zit ik achter mijn laptop te tikken. Het is dubbel omdat ik niet zo goed weet of ik hierover zal typen. En dat komt weer doordat ik weet dat alles wat je aandacht geeft groeit. Zo ook negativiteit. Het is de kunst om deze negativiteit los te laten of om te zetten naar iets positiefs. Dat lukt me vanmorgen niet zo goed, helaas. Want steeds blijf ik mijn hoofd me afvragen; Waarom?
Deze vraag komt natuurlijk vaker naar boven. Zowel in mijn werk als privé vraag ik me vaak af waarom? Waarom moeten mensen hierdoor heen, waarom overkomt mensen dit? Waarom doen mensen dit of waarom handelen ze niet anders? Ik heb vaak geen passende oplossing of antwoord.
Ook vanmorgen spookt de vraag in mijn hoofd waarom? Die vraag komt doordat er mensen zijn die een mening hebben over mijn werk, over mijn zienswijze. Niks bijzonders natuurlijk. Dat hebben zoveel mensen. Er zijn genoeg mensen die mijn werk wazig, zweverig of ronduit weggegooid geld vinden. Dat mag. Een ieder mag ervan vinden wat hij wil. Maar de vraag waarom komt voort uit de manier waarop.
Waarom menen sommige mensen, andere mensen die op alternatieve manieren bezig zijn met hulpverlening en/of genezing zo te moeten behandelen? Waarom moeten wij, als leven we nog in de middeleeuwen, verketterd worden? Waarom moeten wij weggezet worden als staatsgevaarlijk, eng, dom of achterlijk? Waarom moeten wij en de mensen die baat hebben bij onze manier van werken tegen onszelf beschermd worden?
Waarom menen sommige mensen toch dat ze het recht hebben om hun mening kwetsend en respectloos te mogen brengen? Een ieder die mij een beetje kent, weet dat ik iedereen in zijn waarde laat. Welke manier van genezing je ook kiest. Ik zal niemand mijn zienswijze of levensbeschouwing opdringen. Ik vind wel wat van dingen, zeker. Maar wel met respect naar mijn medemens toe. Ik vind ook dat iedereen er wat van mag vinden. Ook van mijn werk en mijn manier van kijken naar hulpverlening en/of genezing. Maar ik vind wel dat dit je met respect kunt doen.
Waarom gebeurt dit niet? Waarom zo uithalen naar een ander? Waarom menen mensen dat je mij in dit geval zo mag behandelen? Ik weet het niet. Ik weet wel dat het mij kwetst. Ik ben in mijn wezen, in mijn zijn geraakt. Ik vraag me ook af waaróm raakt dit mij zo? Waarom kan ik hier niet boven staan, waarom kan ik het niet los laten? Dat zou het een stuk makkelijker maken voor mezelf. Soms kan ik dat wel, dan kan ik het naast me neer leggen. Vanmorgen kan ik dat niet zo goed. Waarom niet? Waarschijnlijk omdat het mij steeds weer verbaasd dat mensen zo menen te mogen reageren en op deze manier hun mening kenbaar te mogen maken. Ik zie dat natuurlijk regelmatig. Op social-media gebeurt het veel en vaak. Mensen zetten zeer ongenuanceerd hun mening erop. Vaak kwetsend en veroordelend voor degene die het aangaat. Het verbaast me telkens weer. En iedere keer vraag ik mij weer af; Waarom? Helaas weet ik ook vanmorgen het antwoord niet. Wél weet ik dat het typen mij geholpen heeft.
Ik kan het nu los laten en ga lekker even met de honden lopen.
Het antwoord op mijn Waarom?
Als eerste wil ik dit Schrijfseltje beginnen met het bedanken van iedereen die op mijn stukje van gisteren heeft gereageerd. Zoveel mensen die mij via Facebook, Messenger of persoonlijk bericht een hart onder de riem hebben gestoken. Al die complimenten, lieve berichtjes en aanmoedigingen. Ik heb dit als hartverwarmend ervaren. Bedankt!
En dan nu hieronder het vervolg.
Vanmorgen liep ik even met de honden in het land, genietend van de frisse lucht en de zon. En daar bedacht ik mij dat ik een vervolg wil schrijven op het Schrijfseltje van gisteren.
Ik heb nog steeds geen antwoord op alle waaroms, wel heb ik een antwoord op mijn eigen waarom. Het antwoord kwam van een lieve collega.
Zij gaf de voorzet met het antwoord “iets uit een vorig leven, wat nu niet meer dient.”
Altijd bijzonder hoe je je eigen woorden soms weer terug hoort. Want dat is vaak ook mijn reactie als mensen komen met de vraag: “Waarom reageer ik daar zo heftig op, waarom word ik daar zo boos of verdrietig van?” En dan is het antwoord steevast: “Het dient zich aan, het is tijd om het op te pakken en op te ruimen.”
En dat is wat ik ga doen. Want waarom reageerde ik deze keer heftiger dan anders? Waarom raakte het mij meer dan andere keren? Waarom kon ik het nu niet loslaten? Omdat het oud zeer aanraakte.
Dat oude zeer kan uit dit leven komen, maar ook heel goed uit één van mijn vorige levens. Ik vergelijk het wel eens met een regenpijp. Daar komt een propje in van een paar bladeren. Bovenop die bladeren verzamelen zich steeds weer nieuwe bladeren. En dan ineens zit die regenpijp verstopt. Het water wil er niet meer door. Tijd om de regenpijp schoon te maken, zodat het water weer kan stromen.
Zo is het ook met onze energie. Als er een blokkade zit in je energiestroom dan kan dit heel lang goed gaan, maar eens komt de laatste druppel en dan is je energiestroom geblokkeerd. Die blokkade kan zich uiten in fysieke, mentale of emotionele reacties. In mijn geval was het een emotionele reactie. De zoveelste opmerking van iemand maakte dat de maat vol was. De regenpijp zat echt verstopt. Die laatste opmerking kwam namelijk bovenop een aantal gebeurtenissen en opmerkingen van afgelopen weken. Die gebeurtenissen en opmerkingen van afgelopen weken zijn al geland op het oorspronkelijke gebeuren. Het allereerste blad in de regenpijp zeg maar.
Dat allereerste blad zit er waarschijnlijk al heel lang. Hoe lang en wat dit voor gebeurtenis is, ga ik binnenkort met een vriendin uitzoeken. Al heb ik wel een vermoeden waar het vandaan komt, ik ga het toch checken. Want dat is één van de mooie kenmerken van mijn werk, dat je tot in de kern, in de oorsprong uit kunt zoeken waar het ontstaan is en waardoor je reactie of klacht in het nu is, zoals hij is.
En als je weet waar het zit en waar het vandaan komt, kun je het aanpakken en opruimen. De ergernis, emotie of pijn is er dan af. Je energie kan weer stromen. De regenpijp is weer schoon.
En zo blijkt mijn zweverige, wazige werk toch heel concreet te zijn!
Wanneer is iets waar?
Vanmorgen werd ik me even weer bewust van de vraag; Wat is waar? Dit kwam door een filmpje wat ik bekeek. In dit filmpje werd gesuggereerd dat agavesiroop, ahornsiroop en andere aanverwanten hetzelfde zijn als gewone witte suiker. Hier had iemand op gereageerd met een voor mij terechte opmerking; “Het is niet toevallig een suikerfabrikant die dit zegt?” “Nee”, was het antwoord. Het was wetenschappelijk onderbouwt. Iemand anders noemde zelfs nog iets met een hoogleraar. En bovengenoemde stelling was daarmee een feit.
Daar begon bij mij het gekriebel. Hoezo, omdat het wetenschappelijk onderzocht is? Hoezo een hoogleraar zegt het, dus is het zo? Pfff, wat een onzin. Om daarna gelijk te denken: Humm, Snijder, die gedachte is net zo goed kort door de bocht.
Want ik moest ook aan een gesprek denken van afgelopen weekend. Daarin vertelde iemand mij dat ze een cursus had gevolgd. Ze moest daarin tegenover iemand gaan zitten en het cijfer 6 op schrijven. Vervolgens moest ze het papiertje aan de ander laten zien, zonder het te draaien en dan vragen wat die ander zag. Die zag het cijfer 9. En ja, wat is dan waar? Voor beiden was het waar wat ze zagen. De één zag duidelijk een 6, de ander een 9.
Dit voorbeeld schoot me in gedachten door dit suiker filmpje. Is dit nu ineens waar, omdat er een filmpje over verschenen is en omdat het verteld wordt door een hoogleraar? Is het ineens waarheid omdat studenten Voedingsdeskundige dit leren? Voor mij niet. Ik heb vraagtekens bij het onderzoek wat hier naar gedaan is. Wie heeft dit onderzoek bekostigd? Wie heeft er belangen bij de uitslag van dit onderzoek.
Dit geldt volgens mij voor vele onderzoeken. We kennen denk ik allemaal de discussie rond de farmaceutische industrie. Die bekostigen heel veel onderzoeken. Hiervan worden veel hoogleraren betaald. Maar is het waar wat uit de onderzoeken naar voren komt?
Of neem nu de gaswinning in Groningen. Ook hier zijn vele onderzoeken naar gedaan. Wat is er met de uitslagen hiervan gebeurt? Wie had er (geen) belang bij de uitslag van deze onderzoeken?
Jaren terug hoorde ik iemand zeggen; “Ja het is echt waar, want het stond in de krant.” Die uitspraak verbaasde mij toen. Ik dacht, hoe kun je nu iets geloven alleen omdat het in de krant staat? Nu ben ik nog een stapje verder. Ik geloof ook niet iets meer louter omdat er onderzoek naar gedaan is. Misschien ben ik cynischer geworden in de loop der jaren of realistischer?
Wel is het voor mij een gegeven dat geld heel vaak de uitslag bepaald of de doorslag geeft.
Maar ja, het blijft mijn visie, mijn invulling op wat waar is. Staat er nu een 6 of een 9 op papier?
Het is maar van welke kant je het bekijkt.