Niet goed kunnen leren of geen passend schoolsysteem?

Gisteren stond ik een heerlijke pan soep te koken en ondertussen gingen mijn gedachten naar iets wat ik de laatste tijd veel tegenkom in mijn praktijk. Dat is dat ik mensen steeds vaker hoor zeggen; ik kon niet goed leren vroeger. Of ik kan niet goed leren of ik kan/kon niet goed meekomen op school. Menigeen kijkt daardoor negatief tegen zichzelf aan, heeft weinig zelfvertrouwen, een grote drang om zichzelf te bewijzen of heeft daardoor een minderwaardigheidscomplex opgelopen.

Hierdoor ben ik verder gaan nadenken over ons onderwijssysteem. En volgens mij klopt dit systeem niet. Waarmee ik niets negatiefs wil zeggen over de intenties van de leerkrachten. Ik ben ervan overtuigd dat zij de beste bedoelingen hebben.

Ik denk wel dat het belangrijk is om jezelf (of je kind) niet een stempel op te (laten) zetten, dat je niet goed kunt leren. Beter is het mijns inziens om te zeggen; dit schoolsysteem past niet bij jou. Ik weet uit eigen ervaring binnen ons gezin dat er gezegd werd; hij wil niet leren. Daarvan heb ik steeds gezegd, dat is niet waar. Hij wil wel leren, maar hij wil niet naar school (lees hij wil niet naar een school, zoals het nu is ingericht qua onderwijssysteem) dat is heel wat anders.

We hebben in een groot deel van de wereld bedacht dat er op een bepaalde manier geleerd moet worden, volgens een bepaald systeem waarvan men heeft bedacht dat dat goed is. Maar klopt dit nog?

Heel veel mensen hebben van zichzelf wijsheden die afgeleerd worden in onze cultuur. En de wijsheid over natuur, energetische werkingen of spiritualiteit zijn we helemaal kwijt. Al komt het bij sommigen toch weer boven drijven 😉.

Het zou goed zijn als we eens kritisch zouden kijken naar ons schoolsysteem. Waarom leren we op deze manier?  Kan het ook anders, beter? Kunnen we het zo aanpassen dat het past bij de manier van leren van elk kind? Daar zijn al wel projecten en initiatieven over, maar dit zijn er niet genoeg en deze zijn ook nog niet passend genoeg.

Maar ik heb nog een punt van kritiek. Zou het voor de leerlingen niet veel fijner zijn om te horen wat ze goed doen in plaats van te horen wat ze niet goed doen? Nu krijgen ze te horen dat ze van de 10 vragen 2 fout hebben.

Veel fijner én beter voor hun zelfvertrouwen zou zijn om te zeggen dat ze 8 vragen goed hebben. Dat geeft namelijk zelfvertrouwen, om te horen wat je goed doet.

En als de basis van zelfvertrouwen goed gelegd wordt, zowel op school áls thuis, dan krijg vanzelf volwassenen die veel beter weten waar ze staan. Die zekerder van zichzelf zijn. Want als de basis goed is, kun je steviger bouwen.

Joke Snijder 25-03-2024

 

 

 

Hoop sterft als laatst.

 Voor een paar jaar geleden was ik met mijn man bij een, voor mij onverwacht, mooie theatervoorstelling van Daniël Lohues. Onverwacht, omdat ik niet de humoristische en soms gevoelige dialogen had verwacht. Eén van de zinnen uit een dialoog van Daniël was: hoop sterft als laatst. Dat vond ik zo’n mooie en treffende zin. Het geeft voor mij zo de impact van onze geest weer.

Ik moest hier vanmorgen aan denken, doordat ik een verhaal hoorde over een arts die niet positief ingesteld was en daardoor de hoop bij zijn patiënt weghaalde.

Wat als je geen hoop hebt op een toekomst, op verbetering of laat staan genezing? Wat als je de hoop bij iemand weghaalt? Is er dan niets meer? Wat als je de omstandigheden kunt omdraaien naar iets positiefs? (Ik ben niet voor niets een fan van Omdenken) Iets wat positief is geeft hoop. En hoop doet leven, toch?

Hoop doet leven, omdat dat iets is wat uit je geest komt. Die geest van ons is zo ontzettend krachtig! Of destructief…

Als je de hoop hebt opgegeven, je erbij neer hebt gelegd, dan weet je zeker dat het ook zo gebeurt. Het is tenslotte ook datgene wat je zelf met je mentale en geestelijke kracht zo hebt neergezet.

Maar als je jouw energie richt op iets positiefs? Wat als dat positieve  is waarin je gelooft? Dan krijg je weer hoop. Dan krijg je hoop op verbetering of genezing. Dat wil niet zeggen dat er niets veranderd, dat alles bij het oude blijft. Dat wil niet zeggen dat er geen moeilijke processen meer zijn om te doorlopen. Zelfs in het geval als je het einde in zicht hebt, als weet dat je overlijden eraan zit te komen, kun je zelf bepalen hoe je hier mee om gaat. Hoe je hoopt dat jouw einde zal zijn of zal gaan.

Ik hoop dat wij als maatschappij leren om anders met onze geest om te gaan. Dat wij leren dat dat ontzettende krachtige wapen wat ons brein is, dat we dat positief in kunnen zetten en daardoor veel verder komen in verbetering van ons welbevinden en vaak ook genezing. En ik hoop dat deze bewustwording doordringt in alle hoeken en gaten van de gezondheidszorg. Dat blijf ik hopen, zolang ik mijn werk mag doen. Tenslotte sterft hoop als laatste...

Joke Snijder 25-02-2024

 

 

 

Wie durft de stuw open te zetten?

Dit is geen vraag van een client. Het is ook geen vraag die ik ooit gesteld heb. Het is ook geen vraag van een Waterschapper trouwens. Toch speelt deze vraag door mijn hoofd. Wat ik meemaak is dat mensen onderdrukte emoties hebben. Soms bewust, soms onbewust. Deze emoties kunnen zorgen voor fysieke klachten, zoals hoofdpijn, nek- en schouderklachten, benauwdheid, een beklemmend gevoel of letterlijk pijn op de borst. Tijden een consult komen we er al vrij snel achter dat deze klachten voortkomen uit onderdrukte emoties. Maar dan.

Dan moet er wat met die emoties gebeuren, ze moeten eruit. De meeste mensen kunnen zich voorstellen dat dit beter is voor hun gezondheid en hun welzijn. Maar om daarbij te kunnen moeten ze een stuw openzetten, moeten ze de emoties, negatieve energieën of hoe je het ook wilt noemen, laten stromen. En dan kom je vaak uit bij angst.

Iedereen kent de uitdrukking wel, angst is een slechte raadgever. Angst kan maken dat men niet die stuw open durft te zetten. Waarom niet? Omdat ze dan niet weten waar ze uitkomen. Of ze gaan beseffen dat hun overtuigingen of hun normen en waarden niet langer meer bij hun passen. Ook kan het zijn dat ze ontdekken dat de veiligheid van een relatie waar ze in zitten een schijnveiligheid is. Dat kan een werkrelatie zijn, een liefdesrelatie of een ouder/kind relatie.

Een ander gevolg van de stuw openzetten kan zijn dat je ergens naar toe stroomt, waarvan je geen idee hebt waar je uitkomt. Dat je jouw overtuigingen misschien moet aanpassen of zelfs helemaal loslaten. En wat moet je dan?

Dit kan heel eng zijn. Het kan zelfs zo eng zijn dat jouw angst je gevoel gaat beïnvloeden. Dat jouw gevoel daardoor gaat zeggen “dit is niet goed voor mij, ik ga die keus niet maken”. Of ik ga die volgende stap niet zetten, want “dit voelt niet goed”. Maar is dit echt jouw gevoel of is dit de angst die jouw gevoel voedt of overheerst?

Iedereen doorloopt zijn of haar eigen proces, in zijn of haar eigen tempo. Als iemand ziet en erkent dat er wat moet gebeuren, maar niet die stap durft te zetten vanuit angst die dit gevoel te sterk beïnvloed, dan kan ik alleen maar hopen dat diegene deze angst durft te overwinnen. Ook daar kan ik bij helpen, om over die angst heen te komen. Om te helpen tóch die stuw open te zetten en het te laten stromen.

Maar dan moet ik wel de kans krijgen…

Joke Snijder, 2023